Tijs zijn 100km Dodentocht – before and after
Ervaring met wandelen had hij al. Ervaring met 100 kilometer wandelen nog niet. Dat is nu wel anders. Tussen de 13.000 wandelaars van de Dodentocht stond ook Runners’ lab adviseur Tijs. Lees hier hoe hij zich de maanden en weken vooraf heeft voorbereid, en hoe hij de 100km heeft ervaren. Spoiler: he did it!
(tekst gaat verder onder de video)
5 maanden later: hoe is het afgelopen?
“In een zotte bui besloot ik mij in te schrijven voor de 100km Dodentocht® Kadee Bornem van afgelopen weekend. Mijn weekschema was altijd goed gevuld. Ik heb zeker wel wat kilometers op de teller gezet, maar toch niet zoveel als ik voorzien had.”
“Alle wandeltochten in de voorbereiding verliepen best goed. De conditie was best oké, ik had er veel zin in, kreeg veel aanmoedigingen op voorhand,… Let’s do this!!”
“De sfeer rond de start is zalig! Opzwepende muziek, heerlijk weer, iedereen vriendelijk. De start zelf om 21u is best wel wat geduld hebben. De eerste kilometers met meer dan 12.000 wandelaars/lopers is best druk. Je eigen tempo wandelen zit er niet onmiddellijk in. De eerste controlepost na 13 km, waar ik collega’s Tania en Niels tegenkwam, zorgde voor meer spreiding en zo kon ik mijn eigen tempo gaan. De nacht verliep vlot. Veel vlotter dan verwacht eerlijk gezegd. Ik voelde geen vermoeidheid, geen pijn, geen blaren, tempo zat goed.”
“Na km 65-70 kreeg ik toch een klopje dat precies elke kilometer groter werd. De tocht was al lang en toch ook wat eenzaam. Ook al wandel je onafgebroken tussen andere mensen, veel werd er over het algemeen niet meer gepraat tegen de ochtend/voormiddag en ik wandelde sowieso al alleen.”
“Wat betekende die klop juist? Mijn tempo zakte almaar meer. Waar ik de eerste 60 km gemiddeld boven de 5km/u wandelde, gleed ik nu af naar 4,5 en zelfs 4km/u. Vaste voeding was amper nog een optie voor mij. Ik was nog nooit met dit probleem geconfronteerd geweest. Ik ben normaal dan ook niet de man van de lange duurinspanningen. De laatste 9u van mijn tocht heb ik gedaan op water, cola, fanta, druivensuiker, druiven en appel. Niets anders. De rest kreeg ik niet meer binnen. Ik voelde me volledig leeg en dat werd elk uur erger en erger.”
“Wat heeft mij erdoor geholpen? De vele berichten en soms zelfs telefoontjes van collega’s, vrienden en familie. Allen bedankt daarvoor! Mijn vriendin, papa, broer en mijn atleten kwamen uiteindelijk ook nog supporteren en meewandelen. Dit was voor mij een fantastische hulp.”
“Eind vorig jaar verloor ik mijn grootvader aan terminale kanker via euthanasie. Gestreden tot het einde, nooit klagen over zijn pijn, altijd inzitten met ons en niet met zichzelf. Aan hem heb ik veel gedacht en zijn foto heb ik de hele tocht meegedragen.”
“Hoeveel pijn ik ook had, nooit kon het evenveel zijn als hij op het einde heeft geleden. Met papa naast mij en mijn opa in mijn gedachten bereikte ik dan toch zwalpend na iets minder dan 22u de finish. De sfeer, de uitdaging, de emoties, de berichten,… de dodentocht is afzien maar o zo fantastisch. Ik kan zeker niet zeggen dat ik niet meer terugkom!”
Maart: wat er aan vooraf ging
Tijs, jij debuteert deze zomer op de Dodentocht. Stel jezelf eens voor.
“Mijn naam is Tijs. Sinds vorig jaar werk ik bij Runners’ lab, waar je mij in de nieuwste vestiging in Roeselare kan terugvinden. Ik doe al heel mijn leven aan atletiek en ben ondertussen trainer en voorzitter van een club.”
“Ik heb dankzij mijn papa ook altijd een passie gehad voor het wandelen. Vroeger gingen we vaak samen wandelen. Daarom kriebelt het om aan dit project te beginnen. Ik zie de Dodentocht als een mooie uitdaging om de wandelmicrobe opnieuw op te pikken.”
Wat spreekt je zo aan in de Dodentocht?
“De sfeer errond! De Dodentocht is echt een gegeven geworden in België en in de wandelsport. Het is een serieuze uitdaging, maar ook een hele mooie. Ik hou wel van uitdagingen en ik ben heel gedreven om het direct goed te doen.”
Ga jij met een doel aan de start staan van de Dodentocht?
“De finish bereiken zou leuk zijn. Ik wil de Dodentocht zeker uitwandelen, maar ik wil vooral alles errond ervaren. Welke benodigdheden heb ik nodig? Hoe voelt het om een hele nacht door te wandelen en vervolgens ook de dag daarop? In welke weersomstandigheden gaat het plaatsvinden en hoe reageer ik en de mensen rondom mij daarop? Ik ben benieuwd.”
Hoe ziet jouw voorbereiding op de 100km Dodentocht eruit?
“Mijn papa heeft al een paar wandeltochten van 100 km gedaan en heeft dus bakken ervaring. Hij gaat mij begeleiden met een schema. We zullen ook verschillende wandelingen samen plannen. Ik vertrouw volledig op hem. Luisteren en wandelen wordt mijn enige taak.”
"Durf er gewoon aan beginnen, zonder al te veel na te denken. Voorzie een goed schema en zorg voor goed materiaal."
Heb je nog een boodschap voor lotgenoten of voor degenen die nog twijfelen om mee de 100 km te wandelen?
“Durf er gewoon aan beginnen, zonder al te veel na te denken. Voorzie een goed schema. Online kan je veel terugvinden. Of ga zoals ikzelf te rade bij iemand met ervaring. En nog belangrijk: zorg daarnaast voor goed materiaal.”
“Volg alleszins zeker mijn voorbereiding. Ik zorg er wel voor dat je gekriebeld wordt om zelf mee te doen.”
